کد مطلب:33470 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:289

ایشان در ابتدای نامه می نویسند:

من الوالد الفان المقر للزمان المدبر العمر، المستسلم للدهر الذام للدنیا الساكن مساكن الموتی و الظاعن عنها غدا الی المولود المومل ما لا یدرك السالك سبیل من قد هلك...

از یك پدر فانی، كسی كه به زمان معترف است، كسی كه عمر او گذشته و در پشت سر او قرار دارد، كسی كه تسلیم روزگار است، مذمت كننده ی دنیاست، در خانه ی مردگان نشسته است، كسی كه فردا عزم سفر دارد. (چنین پدری است كه) این نامه را می نویسد برای فرزندی كه در پی چیزی است كه به او نخواهد رسید و راه كسانی را در پیش گرفته است كه اینك هلاك شده اند و...

در اینجا امیرالمومنین (ع) هفت وصف برای خود و چهارده وصف برای فرزندشان برشمرده اند- یعنی در برابر هر یك وصف از خودشان، دو وصف برای فرزندشان آورده اند.

در این نوبت ما به شرح اوصاف نخستین خواهیم پرداخت:

پدری كه اعتقاد دارد فانی است و به نیرومندی زمان اعتراف دارد.[1].

1. ابن ابی الحدید در شرح «مقر للزمان» نوشته است كه حضرت گویی زمان را به منزله ی همآورد خود گرفته است و آنگاه می گوید كه من در برابر این همآورد سپر انداخته ام و اعتراف می كنم كه او بر من چیره شده و من در برابرش به زمین خورده ام.